Του Νίκου Ελευθερόγλου
Το είχαμε γράψει εδώ και καιρό. Ακόμη και τότε που κάποιοι ζούσαν στο γαλάζιο… συννεφάκι τους, πιστεύοντας ότι η κυβέρνηση είχε ξεπεράσει τα δύσκολα και πάντα θα ήταν μοναδικά κυρίαρχη στο πολιτικό σκηνικό.
Γράφαμε τότε ότι η κυβέρνηση κινδύνευε να πέσει θύμα των επιτυχιών που είχε καταγράψει τόσο στο μέτωπο της πανδημίας, όσο και στα ζητήματα της διαχείρισης της καθημερινότητας και των εθνικών μας θεμάτων. Η κυβέρνηση έδινε την αίσθηση ότι μπορεί και… τρέχει, και αυτό ήταν, εάν θέλετε, το μεγάλο της πλεονέκτημα σε σχέση με το παρελθόν. Βέβαια παλιοί κοινοβουλευτικοί έλεγαν ότι μια κυβέρνηση, για να αντέξει, πρέπει να έχει στον νου της ότι δεν τρέχει… κατοστάρι αλλά μαραθώνιο.
Άρα πρέπει να κρατάει δυνάμεις και κυρίως να βλέπει μπροστά και όχι πίσω της ή δίπλα της. Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη είναι αλήθεια ότι μπήκε με φούρια. Έδωσε την εικόνα ότι ήταν σαν έτοιμη από καιρό.
Και δεν γνωρίζουμε πραγματικά, εάν δεν της είχαν τύχει δύο αστάθμητοι παράγοντες που ανέτρεψαν τους σχεδιασμούς της, όπως η πανδημία και τα ελληνοτουρκικά, πώς θα ήταν σήμερα τα πράγματα. Και τα δύο «κατανάλωσαν» αρκετά από τα… καύσιμα που είχε στη διάθεσή της η κυβέρνηση και έφεραν πιο μπροστά προβλήματα που θα καλείτο να τα λύσει ο πρωθυπουργός μετά τη συμπλήρωση δύο ετών. Προβλήματα που αφορούν την κόπωση του κυβερνητικού σχήματος, αλλά και την επιστροφή της αντιπολίτευσης μετά τις απανωτές της εκλογικές ήττες. Το μέσον της θητείας της όποιας κυβέρνησης ήταν και είναι πάντα κρίσιμο για την πορεία της προς τις κάλπες.
Σήμερα ο κ. Μητσοτάκης βρίσκεται ίσως στην πιο κρίσιμη καμπή της κυβερνητικής του πορείας.
Ο κορονοϊός και οι επιπτώσεις του είναι πλέον μέρος της καθημερινότητας των πολιτών και όχι μια έκτακτη κατάσταση. Και καθετί που συμβαίνει σε αυτό το πλαίσιο έχει επίπτωση στη μνήμη και στη συνείδηση των πολιτών.
Άρα η όποια αντιμετώπιση δεν μπορεί να γίνεται μόνο με υγειονομικούς όρους αλλά και με πολιτικούς και κοινωνικούς όρους, καθώς η αντιπολίτευση αποφάσισε να κόψει τις κλωστές της όποιας συναίνεσης στο θέμα.
Από την άλλη, η κοινωνία εμφανίζει και αυτή τη δική της κόπωση και, για λόγους όχι πολιτικούς αλλά καθαρά ψυχολογικούς, είναι έτοιμη να ξεσπάσει επί δικαίων και αδίκων. Δεν είναι τυχαία τα όσα βλέπουμε με αφορμή το πέρασμα του «Ιανού».
Αυτός ίσως είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση. Από την άλλη, ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να επιστρέψει στα… σίγουρα.
Σε μια στρατηγική αντιπολίτευσης που θυμίζει την περίοδο του μνημονίου και του κινήματος των «Αγανακτισμένων». Μόνο τους τίτλους άλλαξε στη ρητορεία του, αντικαθιστώντας το μνημόνιο με άλλες λέξεις. Κάθε ημέρα που περνά, απευθύνεται στο θυμικό των πολιτών και όχι σε επιχειρήματα. Χάνει μια ιστορική ευκαιρία να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κεντροαριστερό κόμμα που θα έχει στη ραχοκοκαλιά του τη μεσαία τάξη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρεται περισσότερο (και συγχωρέστε μου τη φράση) σαν… «φτυσμένη γκόμενα» (ή «γκόμενος», για να μην κατηγορηθούμε και για σεξισμό) και όχι ως ένα πολιτικό κόμμα που έχει συνειδητοποιήσει γιατί οι πολίτες σε τέσσερις αναμετρήσεις τού γύρισαν την πλάτη. Πέφτει στην παγίδα που έστηνε για άλλους κάποτε, αναζητώντας μεταχρονολογημένη δικαίωση. Και αυτό δεν βοηθά ούτε τον Αλέξη Τσίπρα ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε και την κοινωνία.
Ο χειμώνας αναμένεται δύσκολος και ενδιαφέρων πολιτικά. Για να δούμε…
