Από χθες Κυριακή μονοπωλούν στο δημόσιο διάλογο οι συζητήσεις για την αντισυνταγματικότητα της καθολικής απαγόρευσης συναθροίσεων.
Την ίδια μέρα (χθες Κυριακή), είχαμε 71 νεκρούς και 392 διασωληνωμένους.
Κι όμως, το διαδίκτυο βοούσε από την απόφαση για τη συνάθροιση μέχρι …4 ατόμων.
Ο στόχος επετεύχθη.
Από τη μία είχαμε αλλαγή ατζέντας και από την άλλη είχαμε προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης, βάση της αλλαγής της ατζέντας!
Σαν να ανταλλάσουν οι αντίπαλοι πάσες μεταξύ τους.
Προσέξτε το πινγκ πονγκ.
Ο Πρωθυπουργός προχώρησε πρώτα σε πόλωση και διχασμό και στη συνέχεια έθεσε πρόταση για κοινή παρουσία των πολιτικών αρχηγών ως «πρωτοβουλία τιμής στο Πολυτεχνείο». Με άλλα λόγια «Να σε κάψω Γιάννη να σε αλείψω λάδι».
Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι έγραψε. «Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα: Να παίξει επικίνδυνα αντιδημοκρατικά παιχνίδια στο βωμό τη επικοινωνίας, προσπαθώντας να μετακινήσει τη δημόσια συζήτηση από τις τεράστιες ευθύνες που έχει στην καταστροφική διακυβέρνηση της χώρας εν μέσω πανδημίας».
Μα καλά. Ενώ έχουν πάρει χαμπάρι τη μετακίνηση της δημόσιας συζήτησης, συμμετέχουν ενεργά και δυναμικά σε αυτή. Γιατί; Γιατί δεν αναδεικνύουν αυτό που προσπαθεί να κρύψει η Κυβέρνηση;
Τελικά όσοι έστησαν την παγίδα με τον κωδικό «Πολυτεχνείο 2020» πέτυχαν το στόχο τους, με τους υπόλοιπους όμως να μην έχουν πέσει μέσα στην παγίδα, αλλά να στήνουν και τα δικά τους δόκανα!
Ποιοι πέφτουν στις παγίδες ή τους πιάνουν τα δόκανα; Οι απλοί πολίτες.
