Του Νάσου Αθανασίου*
Η λύση ενός προβλήματος προϋποθέτει αρχικά την αντικειμενικοποίηση του, δηλαδή την αποξήρανσή του από συναισθήματα, την απο-προσωποποίησή του και τη μετατροπή του σε αριθμούς και στυγνά δεδομένα. Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Εξίσου έντονα πρέπει να χαραχθεί και η άλλη, διαφορετικά το νόμισμα είναι για πέταμα.
Το κυριότερο: Μετά την απο-προσωποποίηση πρέπει να επανέλθεις στην προσωποποίηση. Ακούγεται ανιαρό και στείρο, αλλά έτσι είναι. Ο εξοβελισμός των προσωπικών στοιχείων είναι τόσο απαραίτητος όσο ακριβώς και η επανεισαγωγή τους στο πρόβλημα. Ο λόγος είναι απλός κι ακλόνητος. Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι, εκεί συνωστίζονται οι πολλοί, οι μικροί αλλ’ όχι ασήμαντοι στις δημοκρατίες. Παράδειγμα…
Ακούμε ότι αστράφτει η οικονομία μας από τη μεγέθυνση του ΑΕΠ, αλλά για κοίτα μια ανάλυση του ΚΕΠΕ που διαπιστώνει υψηλά επίπεδα φτώχιας σε οικογένειες με δύο παιδιά. Αυτή είναι η καρδιά της ελληνικής κοινωνίας: Μάνα, πατέρας και δύο παιδιά. Ο ερευνητής Βλάσης Μισσός καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα κατατάσσεται μεταξύ εκείνων των χωρών της ΕΕ που ανήκουν πια στην κατηγορία των «νέων μελών», δηλαδή των χωρών εκείνων του αλήστου μνήμης ανατολικού συνασπισμού. Γίναμε κάτι σαν Βουλγαρία ή Ρουμανία. Και να ήταν μόνο ένα το σύμπτωμα!
«Η ΔΕΗ «σώθηκε», αποτελώντας άλλη λαμπρή αριθμητική νίκη της κυβέρνησης, αλλά τους καταναλωτές τους χτύπησε το ρεύμα και αποτεφρώθηκαν»
Η ΔΕΗ «σώθηκε», αποτελώντας άλλη λαμπρή αριθμητική νίκη της κυβέρνησης, αλλά τους καταναλωτές τους χτύπησε το ρεύμα και αποτεφρώθηκαν. Άλλη μια περίπτωση που «βγαίνουν οι αριθμοί», αλλά κατά το κοινώς λεγόμενο «δεν βγάζουν τον μήνα» οι μισθοσυντήρητοι, οι συνταξιούχοι και οι ελεύθεροι μικροεπαγγελματίες.
Ιδού λοιπόν που η απο-προσωποποίηση για λόγους λυσιτελούς αντικειμενικότητας πρέπει τελικά να μετατρέπεται πάντοτε σε προσωποποίηση για λόγους στοιχειώδους ανθρωπιάς. Δεν μπορείς να είσαι οικονομολόγος χωρίς να είσαι πολιτικός. Η οικονομία είναι κατ’ ανάγκην πολιτική. Δεν μοιάζει στην ιατρική, όπως πίστεψαν οι δανειστές μας, για να μας φορτώσουν μνημόνια που αποδείχθηκαν καθ’ ομολογίαν τους αποτυχημένα.
Έτσι, το κοινωνικοοικονομικό φαινόμενο των καιρών γίνεται τραγικό, καθώς σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού θίγονται τα βασικά και στοιχειώδη, ακόμη και τα πρώτης ανάγκης.
Όπως και αν το δεις, εδώ ανακύπτει το ερώτημα: Τι φοβάται η ΝΔ; Ε λοιπόν, το πρώτο που φοβάται είναι αυτά τα τμήματα του πληθυσμού που καταντούν μετά τις 15 κάθε μήνα να λένε το ψωμί ψωμάκι. Έτσι εξηγείται η «πλαγιοκαθοδική κίνηση της ΝΔ στην πρόθεση ψήφου», η οποία «είναι αργή αλλά παρατεταμένη» (Γεράσιμος Μοσχονάς).
«Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι, εκεί συνωστίζονται οι πολλοί, οι μικροί αλλ’ όχι ασήμαντοι στις δημοκρατίες»
Τι άλλο φοβάται η ΝΔ; Την παγίδα που άθελά του της έστησε ο όνομα και μη πράγμα κ. Γεραπετρίτης ο οποίος την οδήγησε σ’ έναν εκλογικό νόμο που «από χέρι» την αποκλείει από την αυτοδυναμία. Το κατώφλι του 38% που θέτει αυτός ο νόμος δεν μπορεί να το πλησιάσει. Ακόμη και αν λάβουμε υπόψη την πλέον ευτυχή για τη ΝΔ περίπτωση, αναρωτιέται κανείς, αν θα κάνει ο κ. Μητσοτάκης εκλογές για να λάβει 38% που θα του αποδώσουν μόλις 151 έδρες. Ανέμελος είναι, όχι τρελός.
Τι άλλο φοβάται; Το ξανασφίξιμο του ζωναριού έπειτα από δέκα χρόνια κρίσης.
Ο πρωθυπουργός διέγραψε τον Γιώργο Κύρτσο, αλλά δεν μπορεί να διαγράψει την προειδοποίησή του από την οποία κατατρύχεται όσο και αν υποδύεται τον αδιάφορο.
Πώς έχει μέσες-άκρες αυτή η προειδοποίηση; Όχι, λέει ο ανεξάρτητος πια ευρωβουλευτής, δεν θα υπάρξει νέο μνημόνιο, αλλά κάτι σαν αυτό. Θα υπάρξουν «μέτρα προσαρμογής», διότι από το δεύτερο εξάμηνο του έτους που διανύουμε θα γίνει πιο αυστηρή η οικονομική πολιτική στην ευρωζώνη. Και συμπεραίνει: «Είναι καλύτερα να πάρουμε τα αναγκαία μέτρα μόνοι μας και γρήγορα, παρά να περιμένουμε να μας τα υποδείξουν οι εταίροι με κίνδυνο να μας φορέσουν πάλι ξένο κουστούμι».
«Τι άλλο φοβάται η ΝΔ; Την παγίδα που άθελά του της έστησε ο όνομα και μη πράγμα κ. Γεραπετρίτης ο οποίος την οδήγησε σ’ έναν εκλογικό νόμο που «από χέρι» την αποκλείει από την αυτοδυναμία»
Προσφεύγω στην άποψη Κύρτσου για να αποφύγω την ακόμη χειρότερη πρόβλεψη των οικονομολόγων εκείνων που πιστεύουν ότι η Ελλάδα οδεύει προς νέο κύκλο λιτότητας. Στην περίπτωση αυτή, δεν θα πρόκειται απλώς για «ξένο κουστούμι», αλλά για ζουρλομανδύα.
Ο τρίτος φόβος είναι η αλλαγή πολιτικής των κεντρικών τραπεζών. Η ΕΚΤ παρά τη βοήθεια που ανακοίνωσε ότι για λίγο χρόνο θα μας προσφέρει, ωθεί την Ελλάδα στη γωνία αυξάνοντας τα επιτόκια. Κατά συνέπεια…
Έχουμε δύο αδυσώπητα δεδομένα. Πρώτον, το δημόσιο χρέος μας που είναι υπέρογκο και, δεύτερον, τη δημοσιονομική πειθαρχία που θα επανέλθει. Αν σε αυτά προστεθεί η αύξηση των επιτοκίων, τότε πράγματι έρχεται βροχή έρχεται μπόρα. Αυτά φοβάται η κυβέρνηση. Εύγε της. Είναι σημαντικό να έχεις επίγνωση του κινδύνου.
*Νάσος Αθανασίου, Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στην Ανατολική Αττική
Οι απόψεις που δημοσιεύονται στο politicalbank.gr είναι προσωπικές και εκφράζουν τον συγγραφέα.
