Ο πόλεμος στην Ουκρανία ξεκίνησε με μια εσφαλμένη υπόθεση που συμμερίζονται πολλοί, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, ότι εάν η Ρωσία εισέβαλλε, θα νικούσε την Ουκρανία και θα το έκανε γρήγορα. Οι Ρώσοι ανέπτυξαν τις δυνάμεις τους απρόσεκτα, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους Ουκρανούς. Όταν οι Ρώσοι αντιμετώπισαν αντίσταση ενάντια στις αποδιοργανωμένες δυνάμεις τους τεθωρακισμένων και πεζικού, που λειτουργούσαν σχεδόν χωρίς αεροπορική υποστήριξη, αναγνώρισαν προβλήματα αλλά συνέχισαν να υποθέτουν ότι τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν ήταν απλώς η τριβή του πεδίου της μάχης και όχι κάτι που διακινδύνευε το αποτέλεσμα που υπέθεσαν ότι ήταν δικό τους .
Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούσαν να έχουν την τάση να συμμερίζονται αυτήν την άποψη, αλλά έστελναν προμήθειες στην Ουκρανία μέσω της Πολωνίας, μια κίνηση που αποσκοπούσε να δείξει ότι η Ουάσιγκτον ήταν περισσότερο αφοσιωμένη στην αντίσταση παρά στην πεποίθηση ότι η Ρωσία κινδύνευε. Η Μόσχα συνέχισε να πιέζει σε τρία μέτωπα: από τη Λευκορωσία στα βόρεια, μέσω του Ντονμπάς στα ανατολικά και από την Κριμαία στο νότο. Ήταν μια χαοτική προέλαση χάρη στην έλλειψη συντονισμού των μετώπων και την αδυναμία παροχής τριών χωριστών μετώπων ταυτόχρονα. Η ρωσική αποτυχία συμβολιζόταν από το εφεδρικό τανκς 40 μιλίων που κινούνταν νότια από τη Λευκορωσία προς το Κίεβο.
Το πιο εκπληκτικό πράγμα, και που είναι πιθανό να μελετηθεί από στρατιωτικούς ιστορικούς για τα επόμενα χρόνια, είναι ότι η ουκρανική αντίσταση δεν έσπασε και σε πολλές περιπτώσεις εντάθηκε. Αυτό οδήγησε σε μια επανεκτίμηση τόσο από τους Αμερικανούς όσο και από τους Ρώσους ότι οι Ουκρανοί θα μπορούσαν να αντισταθούν επιτυχώς για μεγάλο χρονικό διάστημα, ντροπιάζοντας τους Ρώσους τόσο πολύ που θα τους κόστιζε την πολύ αναγκαία αξιοπιστία με εταίρους όπως η Κίνα. Από την αμερικανική σκοπιά, η Ουκρανία μετατράπηκε από μια χαμένη υπόθεση, στην οποία η ήττα έπρεπε να έρθει με χάρη, σε μια στρατηγική ευκαιρία.
Η αλλαγή έγινε δυνατή από τις ρωσικές αποτυχίες. Η Ουάσιγκτον είχε ήδη κάνει αυτό που ένιωθε ότι ήταν η λιγότερο επικίνδυνη στρατηγική κίνηση στη διεξαγωγή οικονομικού και χρηματοπιστωτικού πολέμου εναντίον της Μόσχας και στην ένωση του ΝΑΤΟ για την υποστήριξη της αποστολής. Αλλά αυτό δεν εξηγεί τα ρωσικά προβλήματα στο πεδίο της μάχης: την επιμελητεία, την αδυναμία κινητοποίησης πολέμου λόγω υλικοτεχνικής υποστήριξης και την έλλειψη εκπαιδευμένου πεζικού. Γι’ αυτό, ακόμη και όταν η Ρωσία εγκατέλειψε την τεθωρακισμένη ώθησή της προς το Κίεβο από τη Λευκορωσία, και καθώς υιοθέτησε μια πολύ πιο προσεκτική στρατηγική κίνησης ενάντια στο Ντονμπάς, όπου είχε ήδη σημαντική επιρροή, και μια νότια επίθεση προς την Οδησσό, ο χρόνος δεν ήταν με το μέρος της Μόσχας.
Έτσι, η Ρωσία έφερε έναν νέο διοικητή που είχε επιχειρήσει στη Συρία χρησιμοποιώντας τόσο συμβατικό πόλεμο όσο και αντιπληθυσμιακές επιθέσεις. Η ίδια τακτική που εφαρμόστηκε στις αστικές περιοχές λειτούργησε αλλά πιο αργά και με μεγαλύτερες απώλειες στο πεζικό από ό,τι μπορούσε εύκολα να υποστηρίξει η Ρωσία. Σε αυτό το σημείο, κατέστη σαφές ότι οι ουκρανικές δυνάμεις είχαν υψηλά κίνητρα και εύλογα καλά εκπαιδευμένες. Θα μπορούσαν να λάβουν θύματα, να τους αντικαταστήσουν και να μην καταρρεύσει η δύναμή τους. Όχι τόσο με τη Ρωσία. Η Ουκρανία θα μπορούσε πολύ πιθανό να πολεμήσει τους Ρώσους σε ένα αδιέξοδο που οι Ρώσοι δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά ή στρατιωτικά. Δεδομένης της έλλειψης ρωσικών αποθεμάτων, ήταν πιθανό η Ουκρανία να αναγκάσει τους Ρώσους να υποχωρήσουν ή ακόμη και να αποσυρθούν.
Σε αυτό το σημείο, η στρατηγική των ΗΠΑ άλλαξε. Το Σαββατοκύριακο, ο υπουργός Εξωτερικών και ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ πήγαν ανοιχτά στο Κίεβο, δείχνοντας αδιαφορία για τη ρωσική αναχαίτιση και πρόσφεραν στους Ουκρανούς μια μαζική έγχυση όπλων από μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα μέχρι πυροβολικό, ραντάρ και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται για να οπλίσει έναν σύγχρονο στρατό. . Το γεγονός ότι η άφιξη αυτών των όπλων μέσω Πολωνίας θα χρειαζόταν κάποιο χρόνο έδειξε έναν άλλο βαθμό εμπιστοσύνης, ο οποίος ήταν ότι οι μάχες θα συνεχίζονταν τις εβδομάδες και τους μήνες που θα χρειαζόταν η παράδοση. Όταν κοιτάμε την πλήρη σειρά όπλων, μπορούμε να δούμε ότι οι ΗΠΑ εξοπλίζουν τώρα μια δύναμη ικανή να προχωρήσει στην επίθεση.
Ο πόλεμος εμπλέκει πάντα τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, αλλά κατά μία έννοια, είναι τώρα μια ανοιχτή μονομαχία μεταξύ τους. Οι Ρώσοι πρέπει να παράσχουν στρατεύματα και εξοπλισμό. Οι ΗΠΑ παρέχουν εξοπλισμό αλλά όχι στρατεύματα. Το αμερικανικό στοίχημα είναι ότι η Ουκρανία μπορεί να παράσχει περισσότερες και καλύτερα εκπαιδευμένες δυνάμεις οπλισμένες με προηγμένα όπλα, ενώ η Ρωσία θα πρέπει να αγωνιστεί για να αντικαταστήσει τις απώλειές της. Είναι πολύ πιο εύκολο για τις Ηνωμένες Πολιτείες να παράγουν και να μεταφέρουν όπλα παρά για τους Ρώσους να υποστούν απώλειες.
Αυτό φέρνει τη Ρωσία σε δύσκολη θέση. Δεδομένων των ροών όπλων που ανακοινώθηκαν και των άλλων όπλων που είναι πιθανό να παραδοθούν, πρέπει να προσπαθήσει να τερματίσει τον πόλεμο τον επόμενο μήνα περίπου, μόνο ενάντια σε μια πολύ καλύτερα οπλισμένη και με κίνητρα ουκρανική δύναμη. Και έχοντας αποτύχει να τα σπάσει μέχρι στιγμής, η κατεύθυνση του πολέμου πηγαίνει ενάντια στους Ρώσους.
Η επίσκεψη δύο ανώτερων αξιωματούχων του υπουργικού συμβουλίου, και η πολύ ανοιχτή καταχώριση τουλάχιστον μέρους των αποστολών όπλων, έχει ξεκάθαρα σκοπό να δώσει σήμα στη Μόσχα ότι όχι μόνο δεν θα νικήσει τους Ουκρανούς αλλά η Ουκρανία μπορεί να αναγκάσει τη Ρωσία να απομακρυνθεί εντελώς από το πεδίο της μάχης. Προφανώς, μια ρωσική προληπτική επίθεση είναι τώρα μια πιθανότητα, αλλά μια προφανής στρατηγική για την Ουκρανία είναι να κρατήσει, να υποχωρήσει και να επανεξοπλιστεί. Ίσως και οι Αμερικανοί ελπίζουν ότι αυτό θα αναγκάσει τους Ρώσους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυτός θα ήταν ο μικρότερος κίνδυνος. Σίγουρα, οι Ρώσοι, των οποίων η νοημοσύνη πιθανότατα γνώριζε ότι αυτό ερχόταν, θα πρέπει να επαναβαθμονομήσουν έναν πόλεμο που ποτέ δεν βαθμονομήθηκε πραγματικά.
