Του Χριστόφορου Βερναρδάκη*
Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ μπορεί κάλλιστα να κερδίσει τις επόμενες εκλογές αρκεί να ρίξει το βλέμμα του στο μάθημα των γαλλικών εκλογών και να κάνει δύο «απλά» πράγματα:
α) να φτιάξει ένα πρόγραμμα άμεσων, απτών και συγκεκριμένων προτάσεων που να έχουν το κοινό χαρακτηριστικό ότι είναι προτάσεις ριζικής αλλαγής του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος. Όχι γενικόλογες ιδέες για μια «άλλη πολιτική».
Οι γάλλοι της Λαϊκής Ενότητας το έκαναν με 420 συγκεκριμένες δεσμεύσεις!! Μεταξύ αυτών η σύνταξη στα 60, η αύξηση του κατώτατου μισθού στα 1.400 Ευρώ, η επαναφορά του 35ώρου και η καθιέρωση 32 ωρών εργασίας την εβδομάδα στις επίπονες εργασίες, η απαγόρευση αυξήσεων σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, η καθιέρωση επιδόματος νεανικής αυτονομίας (ώστε να ενθαρρυνθούν οι νέοι /ες να ζήσουν μόνοι τους), οι αυξήσεις μισθών στο δημόσιο τομέα και πολλές ακόμα.
Σε αυτό το μοτίβο και με βάση τις ελληνικές συνθήκες δυσβάστακτης υπερχρέωσης των ελληνικών νοικοκυριών πρέπει να πολιτευθεί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Με ένα ευρύτατο και άμεσα εφαρμόσιμο πρόγραμμα. Οι 5+1 δεσμεύσεις του Αλ.Τσίπρα που διατύπωσε στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ακριβώς αυτήν τη λογική. Όμως, χρειάζεται να εμπλουτιστούν και να εμβαθυνθούν. Και ακόμα καλύτερα, να διατυπωθούν ως αποτέλεσμα συλλογικής εργασίας ομάδων πολιτών, κοινωνικών δικτύων, σωματείων και συνδικάτων, πολιτιστικών και περιβαλλοντικών οργανώσεων. Όπως ακριβώς το έκαναν στην Γαλλία και δημιούργησαν πολιτικό ρεύμα από τα κάτω και ένα κίνημα ενθουσιασμού και ανανέωσης.
β) να δώσει όλο του το βάρος στην αύξηση της συμμετοχής στις εκλογές. Να κάνει πριν απ’ όλα μια εκστρατεία για την πολιτική συμμετοχή. Αν οι εκλογές κινηθούν σε χαμηλά επίπεδα συμμετοχής η ΝΔ θα κερδίσει τις εκλογές και θα επιβεβαιωθούν ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία οι δημοσκοπήσεις. Αν οι εκλογές έχουν μεγάλη συμμετοχή, το αποτέλεσμα θα είναι ακριβώς αντίστροφο. Η στρατηγική Μακρόν στην Γαλλία, στρατηγική που επικοινωνιακά ακολουθεί κατά γράμμα ο Κ. Μητσοτάκης, ήταν η στρατηγική να περάσουν οι εκλογές όσο πιο χαμηλόφωνα και αδιάφορα γίνεται.
Η επιλογή της μικρής εκλογικής συμμετοχής είναι κομβικής σημασίας για τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ, καθότι γνωρίζουν ότι η αυξανόμενη αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες αφορά κυρίως στα κουρασμένα και απογοητευμένα από την συνεχή λιτότητα λαϊκά στρώματα. Αυξάνεται δε καταλυτικά στην κοινωνική ομάδα που ζει στο όριο του «κοινωνικού αποκλεισμού» και η οποία ολοένα και μεγαλώνει.
Το «όλοι ίδιοι είναι» ή το «όλοι στο τέλος τα ίδια κάνουν» είναι συνθήματα που έχουν θεμελιωθεί πλέον σε μια υπαρκτή κοινωνική κατάσταση διαρκούς λιτότητας και μείωσης δικαιωμάτων.
Για τα κόμματα του αριστερού και δημοκρατικού τόξου δεν υπάρχει άλλη πολιτική επιλογή από το να κινητοποιήσουν το σύνολο της εργαζόμενης κοινωνίας και όλων των κοινωνικών στρωμάτων που πλήττονται από την διαρκή και θεσμοποιημένη πια λιτότητα. Και για να γίνει κατορθωτή αυτή η κινητοποίηση χρειάζεται ένα πρόγραμμα σαφές, απτό, κατανοητό, το οποίο να κινείται ακριβώς στον αντίποδα αυτού που συμβαίνει σήμερα. Αυτό προσπάθησαν στην Γαλλία τον τελευταίο (μόνο) μήνα. Εμείς στην Ελλάδα έχουμε λίγο παραπάνω χρόνο.
Και ένα στοιχείο που συνηγορεί για τα παραπάνω. Μεταξύ 2009-2019 από το ελληνικό εκλογικό σώμα «χάθηκαν» περίπου 1.300.000 πολίτες. Όμως, στις εκλογές του 2019, στο τέλος της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξε για πρώτη φορά από τότε αύξηση της εκλογικής συμμετοχής κατά 200.000 άτομα σε σχέση με το 2015. Η αύξηση αυτή ήταν που απέφερε για τον ΣΥΡΙΖΑ το «ποσοστό – έκπληξη» του 32%, διέψευσε τις τότε δημοσκοπήσεις που τον εκτιμούσαν στο 25% και τον έκανε πρώτο κόμμα και με διαφορά στις λαϊκές – εργατικές γειτονιές του Λεκανοπεδίου, αλλά και της δυτικής Θεσσαλονίκης.
*Χρ. Βερναρδάκης, Πανεπιστημιακός – Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Α’ Αθήνας
Οι απόψεις που δημοσιεύονται στο politicalbank.gr είναι προσωπικές και εκφράζουν τον συγγραφέα.
