Όλοι οι Ευρωπαίοι κατά καιρούς γκρινιάζουμε για το ότι δεν έχει προχωρήσει επαρκώς η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Και αποδίδουμε σε αυτή την αδυναμία όλα τα δεινά της υστέρησης της Ένωσης σε διάφορους τομείς. Και κάθε χώρα έχει στο νου της εκείνο τον τομέα που έχει λόγους και συμφέροντα να διασφαλίσει. Έτσι επί δεκαετίες η χώρα μας «φωνάζει» για την αναγκαιότητα ύπαρξης κοινής εξωτερικής πολιτικής και κοινής ευρωπαϊκής άμυνας.
Θέματα για τα οποία οι εταίροι μας υπήρξαν παντελώς αδιάφοροι είτε γιατί δεν μπορούσαν να διανοηθούν έναν πόλεμο ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία είτε γιατί τα προσφυγικά κύματα δεν έφταναν μέχρι την πόρτα τους είτε -κυρίως- γιατί είχαν οικονομικά συμφέροντα να προασπίσουν σε σχέση με τις θιγόμενες, από την κοινή πολιτική, τρίτες χώρες. Έπρεπε ο πόλεμος να εγκατασταθεί στην Ευρώπη για να συνειδητοποιήσουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας την αναγκαιότητα κοινών πολιτικών και αλληλεγγύης. Κι έτσι μπήκαν μπροστά τα θέματα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, γιατί πλέον στο μάτι του κυκλώνα είναι όλοι.
Όμως η επί δεκαετίες καθυστέρηση έδωσε χώρο και ο χρόνο στους αρνητές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και δημιούργησε ολόκληρο μέτωπο ακροδεξιών ευρωπαϊκών κομμάτων, λαϊκιστικών κατά βάση, που προτείνουν συνταγές πολιτικού μεσαίωνα. Φυλετική καθαρότητα, εθνικιστική έξαψη, κυνικός κρατικός αυταρχισμός. Η διεύρυνση του αντιδραστικού αυτού μετώπου δημιουργεί νέα αντίδραση.
Απέναντι γιγαντώνεται ένα κύμα διεκδίκησης ελευθερίας στον αυτοπροσδιορισμό και τα ατομικά δικαιώματα, που έχει καταλήξει να περιγράφεται ως woke, που από λόγους αυτοάμυνας και επιβίωσης, διαισθανόμενο την αφύπνιση του φασισμού, επιθυμεί και αυτό τη μετωπική κοινωνική σύγκρουση με τα ακροδεξιά μορφώματα.
Το κίνημα αυτό προβάλλοντας εκ των πραγμάτων δικαιώματα μειονοτήτων υποβαθμίζει στην πραγματικότητα την πλειοψηφία, τη συλλογικότητα, η οποία ποδηγετείται και καταπιέζεται από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ. Κι έτσι η ανάγκη των ανθρώπων να αισθανθούν ότι ο πλανήτης είναι ένα παγκόσμιο χωριό ειρήνης, κατανόησης και συμβίωσης, μετατράπηκε ως έκφραση, σε ένα παρδαλό κίνημα που νόθα προσπαθεί να εκφράσει τη θέση απέναντι στην αντίδραση. Δεν ξέρω αν προλαβαίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά οφείλει να πάει το χρόνο λίγο πίσω και να κάνει αυτά που δεν έκανε. Έστω δυσαρεστώντας το εθνικό κοινό κάθε χώρας.
Και πριν να φτάσουμε στα δύσκολα και τα πολύπλοκα και τα πολυέξοδα, όπως πχ το κοινό Σύνταγμα, την κοινή άμυνα, την κοινή (επί της ουσίας και όχι τύποις) εξωτερική πολιτική, δεν κατανοώ γιατί δεν ξεκινάμε από τους πιο χαμηλής πολιτικής τομείς, που όμως ασκούν μεγάλη επιρροή στους πολίτες. Μιας και βρισκόμαστε σε ολυμπιακή χρονιά, γιατί δεν θα μπορούσε η Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει μια κοινή ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Έναν κοινό εθνικό ύμνο; Γιατί οι Αμερικανοί από μια τεράστια χώρα με τόσες πολλές Πολιτείες και τόσο διαφορετική κουλτούρα η μια από την άλλη, βιώνουν με πάθος το TEAM USA και οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να βιώσουν το EU TEAM; Και μην μου πείτε για κάποιους γραφειοκρατικούς λόγους.
Τα ίδια επικαλούνταν αυτοί που δεν επιθυμούσαν κοινή εξωτερική πολιτική και κοινή άμυνα. Απλά μια τέτοια πρωτοβουλία δεν είναι αρεστή στο εκλογικό κοινό της κάθε χώρας, που εξιτάρεται με την εθνική σημαία και τον εθνικό ύμνο. Και οι ευρωπαίοι πολιτικοί σκέφτονται «δεν μας φτάνουν όλα τα άλλα να βάλουμε καινούργιο μπελά στο κεφάλι μας;». Εντάξει το αντιλαμβάνομαι, αλλά πώς θα χτίσουμε την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όταν δεν τολμούμε τα πιο απλά;
Σωκράτης Ξυνίδης: Νομικός, πρώην Υπουργός
Οι απόψεις που δημοσιεύονται στο politicalbank.gr είναι προσωπικές και εκφράζουν τον συγγραφέα.
