Από την Hani Almadhoun*
Η Hani Almadhoun είναι διευθύντρια Φιλανθρωπίας στην Υπηρεσία Αρωγής και Έργων των Ηνωμένων Εθνών στις ΗΠΑ. Μεγάλωσε στη Γάζα, όπου ζει ακόμα η οικογένειά του. Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το σχόλιο είναι δικές της.
Καθώς βλέπω τη σουρεαλιστική και συγκλονιστική καταστροφή στους δρόμους της Γάζας, όπου ζουν οι γονείς μου, και την τραγική απώλεια περισσότερων από 10.000 ζωών Παλαιστινίων που εκτυλίσσονται σε πραγματικό χρόνο, η καρδιά μου συνεχίζει να βυθίζεται.
Κρατώ την ελπίδα ότι κάτι, ή κάποιος, μπορεί να τελειώσει αυτόν τον εφιάλτη. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει ποτέ.
Αντίθετα, βρίσκομαι να πενθώ κάθε μέρα για τις οικογένειες που έχουν πληγεί και να θρηνώ για τις βαθιές αδικίες που επιτρέπουν να συνεχιστεί μια τόσο τρομακτική απώλεια ζωής.
Η γυναίκα μου και εγώ ξυπνάμε κάθε πρωί στη Βιρτζίνια γνωρίζοντας ότι δεν θα βρούμε καλά νέα περίπου 6.000 μίλια μακριά στη Γάζα. Οι ενημερώσεις βαθαίνουν την απελπισία μας, αφήνοντας τους Παλαιστίνιους να αντέχουν το βάρος αυτών των φρικαλεοτήτων, ενώ ο κόσμος παρακολουθεί.
Βρισκόμαστε σε μια ανησυχητική κατάσταση, σαν να ξυπνάμε από το χειρουργείο, ακόμα ναρκωμένοι. Γνωρίζουμε το περιβάλλον μας, αλλά η ουσιαστική δράση φαίνεται άπιαστη.
Ο Αχμάντ, ο ξάδερφός μου από τη μητέρα του, έχασε τους γονείς του και όλα τα αδέρφια του σε μια έκρηξη βόμβας τη Δευτέρα. Το να σκέφτομαι ότι μόλις τέσσερα λεπτά με τον έξω από το σπίτι έκανε τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου είναι κάτι που με ανατριχιάζει.
Οι συνάδελφοί μου στην Υπηρεσία Αρωγής και Έργων των Ηνωμένων Εθνών για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες (UNRWA) παρέχουν καθημερινές αναφορές για απώλειες προσωπικού, εγκαταστάσεις που χτυπήθηκαν ή υπέστησαν ζημιές από ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές και ελλείψεις τροφίμων, νερού, φαρμάκων και καυσίμων στη Γάζα.
Ο ακρωτηριαστικός 16ετής αποκλεισμός που επέβαλε το Ισραήλ σήμαινε ήδη ότι ένα απίστευτο 75% του πληθυσμού της Γάζας χρειαζόταν επισιτιστική βοήθεια από την UNRWA για να φάει πριν από τις τελευταίες εχθροπραξίες.
Τα σχέδιά μας για το τέλος του έτους στην UNRWA ΗΠΑ για την εξασφάλιση χορηγών για πανεπιστημιακές υποτροφίες για ακαδημαϊκά προικισμένους πρόσφυγες φοιτητές στη Γάζα έχουν ανατραπεί λόγω των πρόσφατων γεγονότων. Τα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, συμπεριλαμβανομένου του Πανεπιστημίου Al-Azhar, όπου πέρασα ένα εξάμηνο, βρίσκονται τώρα σε ερείπια.
Οι ακαδημαϊκοί και οι φοιτητές της Γάζας έχουν μετατοπίσει δραματικά την εστίασή τους από το να στοχάζονται τη μελλοντική τους σταδιοδρομία στη βασική επιβίωση.
Η εκτυλισσόμενη καταστροφή στη Γάζα εγείρει κρίσιμα ερωτήματα σχετικά με τη συνάφεια των διεθνών ανθρωπιστικών νόμων. Έχουν ακόμα σημασία; Έχουν σημασία οι ζωές των Παλαιστινίων για τον κόσμο;
Τα λόγια της μητέρας μου στη Γάζα αποτυπώνουν τον αντίκτυπο των γεγονότων από τις 7 Οκτωβρίου. Μετά από μέρες έντονης ανησυχίας και ολοκληρωτικού μπλακάουτ επικοινωνίας, εκμυστηρεύτηκε: «Περνάμε τις μέρες και τις νύχτες μας κοιτάζοντας το ταβάνι, φανταζόμαστε μια βόμβα να πέσει κάθε λεπτό που θα μας μεταφέρει στο επόμενο κεφάλαιο».
Είναι μια απόδειξη του επίμονου φόβου και της αβεβαιότητας που κρέμεται πάνω από την οικογένειά μου. Η απόφαση της μαμάς να κοιμηθεί στο σαλόνι με όλα τα εγγόνια της για να τα κρατήσει κοντά, είτε σε αυτή τη ζωή είτε στη πέρα, είναι μια οδυνηρή έκφραση της αγάπης της και των μακρών που είναι διατεθειμένη να κάνει για να τα προστατεύσει.
Ο οκτάχρονος ανιψιός μου, ο Γιαζάν, που βρίσκει παρηγοριά στην πεποίθησή του ότι η κουβέρτα της γιαγιάς του χρησιμεύει ως ασπίδα, είναι συγκινητικός και συγκινητικός.
Σε τόσο δύσκολους καιρούς, αυτές οι μικρές πράξεις αγάπης και φροντίδας είναι που παρέχουν μια αχτίδα ελπίδας και μια αίσθηση ασφάλειας, ακόμη και σε έναν βαθιά επικίνδυνο κόσμο.
Το βάρος που τίθεται στους ώμους των νέων όπως εκείνοι του Γιαζάν είναι μια οδυνηρή απόδειξη των εξαιρετικών προκλήσεων που αντιμετωπίζει η σημερινή Γάζα. Το να στέκεσαι στην ουρά για ώρες μόνο για να αποκτήσεις ψωμί, τώρα ένα πολύτιμο αγαθό σε μια εμπόλεμη ζώνη που παλεύει με τις ελλείψεις τροφίμων και τη λειψυδρία, είναι μια αντανάκλαση των καθημερινών κακουχιών.
Ο ανιψιός μου Ομάρ μου είπε: «Κάθε φορά που φεύγω από το σπίτι, αναρωτιέμαι αν θα επιστρέψω σπίτι για να βρω την οικογένειά μου αλώβητη ή αν θα ήμουν ο άτυχος και θα βρισκόμουν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή».
Σε αυτές τις στιγμές βαθιάς αγωνίας και προβληματισμού, είναι επιτακτική ανάγκη η διεθνής κοινότητα, συμπεριλαμβανομένων ηγετών όπως ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, να ενωθούν και να ζητήσουν επειγόντως κατάπαυση του πυρός.
Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι διεθνείς νόμοι τηρούνται, προωθώντας έναν κόσμο όπου καμία ζωή δεν θεωρείται μίας χρήσης, ανεξάρτητα από την εθνικότητα ή το υπόβαθρο κάποιου. Πρέπει να αγωνιστούμε για ένα μέλλον όπου η αξία κάθε ατόμου, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιστινίων, θα γίνεται σεβαστή και θα προστατεύεται.
Εάν δεν καταφέρουμε να ενισχύσουμε τους αμάχους που ζουν στη Λωρίδα της Γάζας, τους σπρώχνουμε βαθύτερα στην άβυσσο της απόγνωσης και της απελπισίας.
Οι Παλαιστίνιοι, κουρασμένοι να ζουν για δεκαετίες κάτω από μια βίαιη στρατιωτική κατοχή, δεν τα παράτησαν ποτέ. Το διεθνές δίκαιο απαιτεί ακόμη και μια κατοχική δύναμη να διασφαλίζει την υγεία και την ασφάλεια του κατεχόμενου πληθυσμού και να απαγορεύει ρητά τη συλλογική τιμωρία ή/και τη βίαιη μεταφορά.
Ωστόσο, όταν βλέπω την τρέχουσα κατάσταση στη Γάζα και την ανελέητη επίθεση σε ολόκληρο τον πληθυσμό, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι εάν ο ισραηλινός στρατός στοχεύει σε μια τελική παράδοση για να διδάξει εμάς και τα παιδιά μας, όπως δίδαξαν οι παππούδες μας πριν από εμάς. ότι είμαστε ένας ηττημένος λαός.
Έφυγα από τη Γάζα στα μέσα Αυγούστου και καθώς έβγαινα από το πέρασμα της Ράφα, είπα στους φίλους μου: «Να προσέχετε την πατρίδα». Αυτή η πρόταση δεν ήταν ποτέ πιο σχετική.
*Η Hani Almadhoun είναι διευθύντρια Φιλανθρωπίας στην Υπηρεσία Αρωγής και Έργων των Ηνωμένων Εθνών στις ΗΠΑ. Μεγάλωσε στη Γάζα, όπου ζει ακόμα η οικογένειά του. Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το σχόλιο είναι δικές της.
Πηγή: https://edition.cnn.com
