Οι μέρες που περνάμε είναι δύσκολες καθώς αποπνέουν μια πολιτική δυσωδία και συνάμα ανικανότητα στο να κοιτάξουν οι «ηγέτες», οι Προέδροι και οι αρχηγοί στο μέλλον, όχι το δικό τους, αλλά την επόμενη μέρα της Ελλάδας και των κατοίκων της.
Δημοσκοπικά το 70% με 80% των Ελλήνων είναι τσαντισμένοι, οργισμένοι, θυμωμένοι, απελπισμένοι και ενώ θέλουν κάπου να πιαστούν, τους προσφέρουν σπασμένα κουπιά και σάπια σκαριά.
Οι Έλληνες πολίτες έχουν ανάγκη από μια χαραμάδα φωτός, από μια ελπίδα, από ένα όνειρο που θα ανέβουν πάνω τους για να κάνουν ένα ταξίδι που το έχουν ανάγκη, μακριά από ψυχολόγους, ψυχιάτρους και ψυχοφάρμακα.
Ζούμε σε μια χώρα όπου είμαστε θύματα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην ακρίβεια των super market και της φτήνιας των πολιτικών,
Οι λίγοι, τα golden boys και οι χαρτογιακάδες απολαμβάνουν την άπλα των πισινών, ενώ οι πολλοί προσπαθούν να πάρουν ανάσα στρυμωγμένοι στον δοκιμαστικό σωλήνα της πραγματικότητας ως πειραματόζωα.
Έχουμε χορτάσει από πτώματα. Έχουμε φορτώσει το μυαλό μας με ληστείες και θανάτους, έχουμε γεμίσει το σπίτι μας με τα καθημερινά τηλεοπτικά φέρετρα και αναζητάμε μία γέννηση, κάτι φρέσκο, καινούργιο, νέο που θα προσφέρει ελπίδα, αισιοδοξία, θα δώσει τροφή για προσδοκίες.
Μήπως έχει φτάσει η ώρα να έχουμε τη γέννηση κάτι νέου, έτσι ώστε να αναπνεύσουμε; Πραγματικό νέο όμως και όχι νέο στην πινακίδα χτισμένο με άχρηστα υλικά του παρελθόντος και του σήμερα.
