Εδώ και πολλά χρόνια, κάθε φορά που φτάνει η 8η Μαρτίου, η μνήμη μου με γυρίζει πίσω. Στην παιδική μου ηλικία. Στην ίδια ακριβώς εικόνα.
Να πουλάω λουλούδια στο άλσος της Κηφισιάς, στον πάγκο της αγαπημένης μου κ. Φιλιώς.
Δεν το γράφω για εντυπωσιασμό. Δεν ήταν ούτε καλό, ούτε κακό. Ήταν απλώς η πραγματικότητα.
Στα 12 με 16 μου, το πρωί δούλευα στο πτηνοτροφείο όπως έχω ξανά πει και το απόγευμα πήγαινα στο ανθοκήπιο που μου άρεσε τόσο πολύ να χάνομαι μέσα στα λουλούδια της κ. Φιλιώς. Έτσι, ένα χαρτζιλίκι για μένα. Να έχω κάτι δικό μου.
Άκουγα πως εκείνη την ημέρα γιορτάζουμε τα εργασιακά δικαιώματα των γυναικών και την ισότητα των φύλων. Και σκεφτόμουν:
“Εγώ δουλεύω, άρα είμαι τυχερή. Φαντάσου πόσο δύσκολο είναι για άλλες γυναίκες που δεν έχουν δουλειά ή δεν πληρώνονται καλά. Εγώ τουλάχιστον βοηθάω την οικογένειά μου και τα χρήματα φτάνουν.”
Μέσα στο άλσος, ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους, έβλεπα χαμόγελα. Τα χέρια τους γέμιζαν λουλούδια, σημάδι πως μάλλον μπορούσαν να τα αγοράσουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Φαινόντουσαν ξέγνοιαστοι, χαρούμενοι.
Κι εγώ, ανάμεσα στο πλήθος, αναρωτιόμουν:
“Είναι όλες οι οικογένειες σαν τη δική μου; Δουλεύουν κι άλλα παιδιά σαν κι εμένα; Υπάρχουν γυναίκες που δεν έχουν επιλογές; Που παλεύουν, αλλά η προσπάθειά τους δεν φτάνει;”
Μέσα σε όλη αυτή τη γιορτινή εικόνα, ανάμεσα σε ανθρώπους που γελούσαν, αγόραζαν λουλούδια και απολάμβαναν τη μέρα, τα μάτια μου έψαχναν απεγνωσμένα κάποιο κορίτσι στην ηλικία μου. Κάποια με την οποία θα μπορούσα να ταυτιστώ.
Αλλά δεν βρήκα ούτε μία.
Κάποιοι με ρωτούσαν:
“Δουλεύεις σε τόσο μικρή ηλικία;”
Χαμογελούσα. “Αν ήξεραν…” σκεφτόμουν.
Το σκληρά και τα δύσκολα δεν τα σκεφτόμουν. Δεν ήξερα το διαφορετικό.
Για μένα, η δουλειά ήταν απλώς δεδομένο.
Από τότε μέχρι σήμερα, ο αγώνας δεν σταμάτησε ποτέ.
Ως εργαζόμενη. Ως κόρη. Ως μητέρα. Ως γυναίκα.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω γιατί αυτή η εικόνα έχει χαραχτεί τόσο βαθιά μέσα μου.
Για να συνειδητοποιήσω πόσο αργά έμαθα τι σημαίνει επιλογή.
Δεν πήγα σχολείο όταν έπρεπε.
Δεν έπαιξα σαν παιδί.
Δεν έκανα αθλητισμό.
Δεν έκανα μουσική.
Δεν έκανα χορό.
Δεν είχα χόμπι, διακοπές, καφέδες, ταβέρνες.
Είχα μόνο δουλειά.
Γι’ αυτό σήμερα, αυτή η ημέρα δεν είναι γιορτή. Είναι υπενθύμιση.
Για όλες τις γυναίκες που δεν είχαν επιλογές.
Για όσες ακόμα δεν έχουν.
Χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες.
Χρόνια πολλά στις γυναίκες που παλεύουν.
Σε αυτές που ανοίγουν δρόμους.
Σε αυτές που συνεχίζουν.
8 Μαρτίου – Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Όχι απλά μια ημερομηνία, αλλά μια υπενθύμιση. Για όσα κατακτήθηκαν. Για όσα ακόμα διεκδικούνται.
*Μαρίνα Κοντοτόλη: Βουλευτής Τρικάλων – ΣΥΡΙΖΑ
