Ένα από τα ωραιότερα και ηρωικότερα δημοτικά τραγούδια, το «Αχός βαρύς ακούεται, πολλά τουφέκια πέφτουν», είναι το τραγούδι που εκφράζει την εικόνα που υπάρχει στο ΠΑΣΟΚ.
Μετά τις εσωκομματικές εκλογές και τα πρώτα δημοσκοπικά ευρήματα, οι φιλοδοξίες μεγάλωσαν, όπως και τα όνειρα, τα οποία όμως όσο περνά ο καιρός προσγειώνονται σε μια πραγματικότητα που δυσκολεύει πολύ τη Χαριλάου Τρικούπη.
Μετά τα λάθη με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τις δεξιές και αριστερές ματιές και την Προανακριτική, οι δημοσκοπήσεις, αλλά κυρίως η πραγματικότητα φέρνουν εσωτερική αντάρα στο ΠΑΣΟΚ, με πρωταγωνιστές να οπλίζουν, ενίοτε να πυροβολούν, καταστρώνοντας ταυτόχρονα τη στρατηγική τους.
Είναι εμφανές ότι το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν είναι και τόσο γερό ώστε να λειτουργήσει ως βατήρας εκτόξευσης, αλλά αντίθετα είναι ένα κλαδί, το οποίο αργά και βασανιστικά του το πριονίζουν.
Από την πλευρά του ο Πρόεδρος του κόμματος φαίνεται ότι δεν αποφάσισε να αφήσει στο παρελθόν αρρυθμίες που κουβαλάει, με αποτέλεσμα οι πολίτες να μην πείθονται, κάτι το οποίο αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, κυρίως όμως στη βάση της κοινωνίας.
Παράλληλα, παρατηρώντας, δράσεις, κινήσεις, άρθρα, συνεντεύξεις και ομιλίες στη Βουλή, προκύπτει ξεκάθαρα ότι Γερουλάνος, Δούκας, Διαμαντοπούλου και οι δορυφόροι τους, περιμένουν την επόμενη μέρα, είτε η μέρα αυτή είναι σχετικά κοντά, είτε είναι σχετικά μακριά.
Πολιτικές επιστήμονες, αναλυτές και επικοινωνιολόγοι λένε ότι τα κόμματα και ανάμεσα σε αυτά και το ΠΑΣΟΚ, δεν πήραν τα μηνύματα των τεραστίων διαδηλώσεων, δεν έχουν καταλάβει ότι τίποτα πλέον δεν είναι όπως χθες, με αποτέλεσμα να λειτουργούν ως εμπειρογνώμονες, ως ανακριτές ή ως δικαστικοί.
Άρα, αν κάτι πρέπει να κάνει το ΠΑΣΟΚ και ο Πρόεδρός του είναι να μιλήσει πολιτικά προσπαθώντας να βρει την εμπιστοσύνη που έχει ανάγκη να δώσει ο Ελληνικός λαός, να μιλήσει με το τεκμηριωμένο πρόγραμμά του και τις προτάσεις του για το σήμερα και το αύριο και να βάλει στην άκρη τα εσωκομματικά παζάρια και τις εσωκομματικές φοβίες και εχθρότητες!
